Proboszczowie pracujący w naszej parafii

Ks. Jan Kanty Mroczkowski - (3 XII 1717 - 1764 r.)
Przed objęciem probostwa w Biłgoraju był wikariuszem w katedrze chełmskiej. Zasłynął jako budowniczy kościoła parafialnego. Przed śmiercią niemalże wszystkie oszczędności przekazał na rzecz parafii. Zmarł w 1764 r. Z pewnością po śmierci jego ciało, wedle ostatniego życzenia jakie wyraził w swoim testamencie, zostało złożone w wielkim grobie w kościele parafialnym.
Ks. Maciej Sosnowski - 1764 - 1773;
Ks. Andrzej Głaziński - (1773 - 1787)
Przez cały okres swojego probostwa w Biłgoraju troszczył się o kościół i szpital dla ubogich. Gdy szpital biłgorajski znalazł się w trudnej sytuacji materialnej, starał się uczynić wszystko aby nie doszło do stanu całkowitego upadku. Aby ratować szpital postanawia oddać w dzierżawę pole szpitalne. Już 16 X 1773 r. zaraz po objęciu probostwa w Biłgoraju ks. Andrzej Głaziński rozpoczął dokładne prowadzenie różnych ksiąg parafialnych, niektóre z nich przetrwały do dnia dzisiejszego.
Ks. Łukasz Błazacki - (1787 - 1808)
Urodził się w Krasnymstawie. Święcenia kapłańskie przyjął 21 V 1769 r. budowniczy dzwonnicy przed kościołem parafialnym w Biłgoraju.
Ks. Bartłomiej Antoni Paczkiewicz - (1809 - 1838)
Gorliwie opiekował się kościołem i szpitalem.
Ks. Paweł Żarski - 1839
- był czasowym administratorem.
Ks. Wincenty Kostecki - 1840
- był czasowym administratorem.
ks. Andrzej Łukasiewicz - (1840 - 1845)
Urodził się 29 XI 1802 r. we wsi Biała w powiecie janowskim. W Warszawie wstąpił do Seminarium Misjonarzy Świętego Krzyża. Pracował jako wikariusz w Łukowie i Tarnogrodzie. W trudnych dla Kościoła warunkach aby podejmować jakiekolwiek prace przy kościele zatroszczył się o rozwój funduszu kościelnego. W roku 1864 objął probostwo w Krzeszowie.
Ks. Bartłomiej Chwała - (IV 1845 - 1863)
Pochodził z Biłgoraja. W okresie powstania styczniowego 1863 r. został zmuszony do wyjechania za granicę.
Ks. Kamil Bojarski - (1864 - 13 I 1865)
Za jego probostwa nastąpiło przejście unitów na obrządek rzymsko-katolicki. Udzielał chrztów i ślubów miejscowym unitom. Za to został zesłany w 1866 do Jędrzejowa do klasztoru Reformatów.
Ks. Paweł Winnicki - (13 I 1865 - 16 III 1866)
Był bardzo krótko na parafii z tego samego powodu co jego poprzednik.
Ks. Apolinary Łopuski - 26 IV 1866 - 11 XI 1866;
Ks. Michał Borkowski - 11 XI 1866 - 5 V 1867;
Ks. Ignacy Szczepański - (1867 - 1868)
Przed przyjściem do Biłgoraja był wikariuszem w parafii Chodel w filii Ratoszyn. Z powodu zatargów z unitami w Biłgoraju został zmuszony do opuszczenia parafii.
Ks. Filip Skurzyński - XII 1868 - 1870;
Ks. Ludwik Mech - (1870 - 1886)
Wcześniej pracował we Frampolu. W roku 1867 gdy Rząd Rosyjski skonfiskował grunt proboszczowski i inne fundusze nie płacąc procentów lokowanych w banku nastał trudny czas dla Kościoła. Dopiero w 1874 r. gdy odnaleziono odpowiedni dokument ks. Ludwik Mech przez okres czterech lat procesował się z Rządem i proces ten wygrał. Fundusz został odnowiony.
Ks. Władysław Czarnecki - (31 V 1886 - II 1887)
Urodził się 28 I 1846 r. we wsi Piaski Ruskie. Jako wikariusz pracował w Krasnymstawie, Szczebrzeszynie, Zamościu, Hrubieszowie i Sienicy Różanej. Po opuszczeniu Biłgoraja pracował w Piaskach.
Ks. Aleksander Wysocki - (16 II 11887 - 1903)
Zanim objął stanowisko proboszcz w Biłgoraju pracował we Włostowicach i Łukowie. Pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Lubelskiej.
Ks. Czesław Koziołkiewicz - (1903 - 1952)
Urodził się 14 VI 1871 roku w Pobereżanach - w ówczesnym powiecie Hrubieszów. Imiona rodziców to Piotr i Franciszka. Święcenia kapłańskie przyjął w 1894 roku. Po święceniach bp. Franciszek Jaczewski mianował go wikariuszem w Janowie Lubelskim, a w 1903 r. został mianowany na proboszcza w Biłgoraju.
Przez okres 49 lat pracy kapłańskiej w naszej parafii ks. Koziołkiewicz po za wszystkimi czynnościami duszpasterskimi był bardzo aktywny w życiu kulturalno-społecznym i oświatowym. Oto tylko niektóre wydarzenia: 10 III 1917 r. zostaje powołanym na radnego miasta Biłgoraja do czasu przeprowadzenia wyborów rady miejskiej. Rok później w myśl uchwały Rady Miejskiej został powołany na Członka Miejskiej Rady Przybocznej. 2 VIII 1917 r. zostaje mianowany Przewodniczącym Rady Szkolnej Miejscowej w Biłgoraju, w miejsce dotychczasowego jej przewodniczącego p. Michała Mazurka. Od tego czasu ks. Koziołkiewicz zarządzał funduszem szklonym, prowadził księgi i akta, był w posiadaniu pieczęci szkolnej. W 1918 r. był tylko członkiem. Natomiast 11 V 1918 r. rada szkolna Okręgu Biłgorajskiego mianowała księdza Czesława członkiem Dozoru Szkolnego miasta Biłgoraja. 18 XII 1923 r. brał czynny udział w posiedzeniu Komisji Opieki Społecznej, gdzie poruszono ważne kwestie w sprawie prowadzenia ochronki dla dzieci i Przytułku dla starców i kalek w Biłgoraju. 31 XII 1924 r. został przedstawicielem Kościoła Katolickiego w Radzie Szkolnej Powiatowej w Biłgoraju. Uchwałą plenarnego posiedzenia Sejmiku w Biłgoraju 11 V 1925 r. zostaje powołany na członka Sejmikowej Komisji pracy kulturalno-społecznej. Uchwałą Magistratu z dnia 10 V 1927 r. został powołany do komitetu Budowy 7-klasowej miejskiej szkoły powszechnej. 21 XI 1927 r. Sejmik powołuje ks. Koziołkiewicza na członka komisji Szkoły Rzemieślniczej. Z listu Biskupa Lubelskiego z dnia 14 I 1935 r. dowiadujemy się, że ks. kanonik Czesław Koziołkiewicz został minowany na delegata do Sekretariatu Okręgowego Akcji Katolickiej, na okręg biłgorajski.
Natomiast wskutek pisma Inspektora Szkolnego Zamojskiego, Władza Diecezjalna wyznaczyła go na stanowisko przedstawiciela kościoła rzymsko-katolickiego w Dozorze szkolnym gminny m. Biłgoraj (funkcję tą pełnił już w 1918 r.). Dokładnie miesiąc później zostaje powołany do rady Szkolnej Powiatowej w Biłgoraju na okres trzech lat. To tylko niektóre funkcje społeczne, które pełnił z ogromnym zapałem. Całość jego pracy została zauważona przez zwierzchników Kościoła. Dnia 16 II 1924 r. - ks. Czesław Koziołkiewicz otrzymuje od biskupa mianowanie:
"Pozdrowienie w Panu! Przez 30 lat pracy kapłańskiej a szczególnie przez swą gorliwość duszpasterską w Biłgoraju zasłużyłeś sobie Wielebny Księże Proboszczu na wdzięczność parafian i uznanie Zwierzchności Kościelnej. W dowód przeto Naszej Biskupiej życzliwości, opierając się na wniosku Prześwietnej Kapituły Kolegialnej Zamojskiej w myśl Kan. 406 powagą naszą Biskupią niniejszym Wielebność Twoją mianujemy Kanonikiem honorowym Prześwietnej Kapituły Kolegialnej w Zamościu i nadajemy zgodnie z Kan. 408 prawo do wszystkich oznak i przywilejów honorowych, które z nadania Św. Stolicy Apostolskiej i chwalebnych zwyczajów rzeczonej Kapitule przysługują. Mając w Bogu nadzieję, że ten dowód uznania położonych w Kościele św. i Ojczyźnie naszej sług przyczyni się do jeszcze większej gorliwości o chwalę Bożą i zbawienie dusz wyrażamy Wielebności Twojej gorące życzenia łaski Bożej udzielamy Mu swego pasterskiego błogosławieństwa. Lublin 16 II 1924 r. Biskup Marian Leon".
Solidność i szczególna gorliwość w posłudze kapłańskiej po raz kolejny została zauważona przez Biskupa Lubelskiego Mariana Leona. W jego piśmie pochwalnym skierowanym do ks. Koziołkiewicza z 16 IX 1932 r. czytamy:
"Konferencje dekanalne dekanatu Biłgorajskiego wyróżniają się dodatnio wśród wszystkich tego rodzaju zebrań księży naszej diecezji, dziękujemy przeto tak ks. Dziekanowi za umiejętne i gorliwe przewodnictwo, jak również i Księżom kondekanalnym za współudział w pracy nad rozwinięciem metod pracy duszpasterskiej i spotęgowaniem ducha apostolskiego stosownie do obecnych potrzeb Kościoła i narodu. Niech Wam Serce Boże błogosławi i rozpala zapał do spełnienia świętych obowiązków. Bp. Marian Leon".
Ks. Czesław Koziołkiewicz kierował dekanatem przez okres dwu wojen światowych bardzo ciężkich i tragicznych dla miasta. Wzmagał się w czasach gdy na terenie miasta i większości ziem polskich panowała epidemia cholery (wygasła w Biłgoraju i okolicach w 1915 r., wówczas to dopiero ks. Koziołkiewicz otrzymał pozwolenie K.u.K. Kreiskommando na oprawianie zwykłych nabożeństw z zastrzeżeniem, że: "całowanie krzyża, podłogi kościelnej, jakoż będące w zwyczaju leżenie krzyżem, należy wzbronić. Wodę święconą należy z kropielnicy usunąć. Wprowadzanie ciał zmarłych do kościoła niedozwolone"), gruźlicy i tyfusu plamistego (1918 r.). Troska o wiernych w trudnych dla Polski czasach (dwie wojny światowe) była nadrzędna sprawą, która kierował się ks. Czesław Koziołkiewicz przez cały czas. Umiał wykorzystać każdą okazję aby naszym parafianom żyło się lepiej. O działalności naszego proboszcza wiedziały również najwyższe władze państwowe. Ks. Koziołkiewicz otrzymuje "Złoty Krzyż Zasługi" o czym dowiadujemy się z pisma Kierownika Kancelarii Prezydium Rady Ministrów z dnia 28 VIII 1937 r. Dekoracji dokonał Pan Wojewoda Lubelski 11 XI 1937 r. Swoim zaangażowaniem i solidną pracą przyczynił się do rozwoju aktywności parafian i do pogłębiania ich życia religijnego. 22 V 1933 - ks. Czesław Koziołkiewicz jako inicjator rozpoczyna nabożeństwo wystawienia Najświętszego Sakramentu w I piątki miesiąca. Prowadził skrupulatnie księgę przychodów i wydatków swego domowego gospodarstwa. Współpracował z radą kościelną. Zaskarbił sobie sympatię wśród władz miasta, a także zaprzyjaźnił się z ówczesnym rabinem żydowskim Jakubem Zylbermanem. Nie zapominał również i o młodzieży. Dnia 5 X 1934 r. ks. Koziołkiewicz otrzymuje pismo KSMM w Lublinie w sprawie przyjazdu z zamiarem zamieszkania instruktora tego stowarzyszenia na cały powiat Biłgorajski. Oto szczegóły:
"Niniejszem spieszymy z podziękowaniem Przew. ks. Kanonikowi (...) za łaskawe przyznanie subsydjum na zaangażowanie instruktora dla pow. Powiatu Biłgorajskiego. Stąd też już w krótkim czasie będziemy mogli dać specjalnego instruktora na powiat Biłgorajski."
Dalej w tekście jest prośba o pokój w domu parafialnym na mieszkanie. W dowód uznania za pracę wśród parafian Biskup Lubelski dnia 30 XI 1937 r. mianuje ks. Koziołkiewicza kanonikiem gremialnym Kapituły Kolegiaty Zamojskiej, przyznając mu wszelkie prawa i przywileje jakie przysługują członkom jej gremium. Wielką jego zasługą było natychmiastowe przystąpienie do zabezpieczenia sklepienia kościoła i jego odbudowa po wielkim pożarze miasta 11 IX 1939 roku. U schyłku swojego życia (1948 r.) został mianowany Prałatem Domowym Ojca Świętego przy Kolegiacie Zamojskiej. Pod koniec 1949 r. pojawił się dość poważny problem ze zdrowiem. 27 X 1949 r. Biskup Lubelski mając na uwadze stan jego zdrowia zamienił obowiązek odmawiania brewiarza na jedną cząstkę różańca codziennie, do czasu całkowitego odzyskania sił fizycznych i powrotu do pracy duszpasterskiej. Zmarł 9 III 1952 roku. Został pochowany na cmentarzu w Biłgoraju.
Ks. Dr. Stanisław Krynicki - 1952
Stanisław Krynicki (od 19 V 1952 roku) W parafii był administratorem i dziekanem bardzo krótko, bo zaledwie 1 rok. Przed przybyciem do Biłgoraja był administratorem parafii w Końskowoli, w dekanacie puławskim. W chwili przyjścia na parafię w Biłgoraju miał 48 lat i obchodził właśnie 25-lecie swojego kapłaństwa. Stopień doktora (prawa kanonicznego na KUL-u) uzyskał przed wybuchem II wojny światowej. Wówczas to był wikariuszem w Lubartowie, później w parafii św. Pawła w Lublinie i w Katedrze Lubelskiej. W czasie II wojny światowej był więźniem obozu koncentracyjnego w Dachau. Zaraz po wojnie został administratorem parafii Katedralnej w Lublinie. Swoją pracą przyczynił się w znacznym stopniu do odbudowy Katedry Lubelskiej. Pomimo tak krótkiego czasu pobytu na parafii zasłynął jako dobry organizator i wspaniały kaznodzieja. W swoich kazaniach bardzo często nawiązywał do własnych przeżyć w obozie koncentracyjnym. Potrafił kształtować parafię w duchu oddania kościołowi, w głębokiej wierze i poszanowaniu wartości chrześcijańskich. Kontynuował prace przy odbudowie i upiększaniu świątyni. Jeszcze pod koniec listopada 1952 roku został przeniesiony do Tomaszowa Lubelskiego, gdzie po wielu latach pracy duszpasterskiej zmarł (1969 r.) i został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Ks. Jan Kosior - (1953 - 1967)
Jan Kosior (29 XI 1953 - 24 II 1967) Urodził się 13 XII 1899 r w Lubartowie. Do parafii przyjechał z Tomaszowa Lubelskiego. Studiował medycynę, ale nie skończył, później rozpoczął prawo kanoniczne. Jego świątobliwość najlepiej określa ks. biskup Henryk Strąkowski mówiąc, że ks. dziekan z młodzieńczą energią przystąpił do wielkiego dzieła - budowy wielkiego ołtarza. Jednocześnie gorliwie pracuje nad duszami parafian, głosi kazania, spowiada, czuwa nad nabożeństwami i jak ojciec otacza opieką młodych kapłanów. Do największych przedsięwzięć gospodarczych należy zamówienie wielkiego ołtarza, który już w lipcu 1955 roku został zmontowany w świątyni. W roku 1967 ks. Jan Kosior został przeniesiony do Lublina, gdzie po kilku latach zmarł.
Ks. Czesław Dmochowski - (1967 - 1976)
Urodził się 22 IV 1908 r. w Jachach. Oficjalne przekazanie parafii ks. Dmochowskiemu nastąpiło 16 IV 1967 r. Przed wybuchem II wojny światowej pracował jako duszpasterz w Janowie Lubelskim. W okresie wojny 20 X 1939 r. Ksiądz Biskup skierował go do pracy duszpasterskiej w parafii Godziszów. W trakcie trwania wojny został aresztowany przez Niemców 6 kwietnia 1940 r. i osadzony na Zamku Lubelskim. 20 czerwca 1940 r. został przewieziony do Sachsenhausen a 13 XII 1940 r. do Dachau. Wolność odzyskał w dniu oswobodzenia przez Amerykanów obozu w Dachau 29 IV 1945 r. Swoje wstrząsające przeżycia z okresu 5 lat pobytu w wyżej wymienionych obozach niemieckich opisał, za namową swoich przyjaciół, w dwóch tomach maszynopisu pt. "Moje Wspomnienia". Wspomnienia te stanowią bardzo cenne źródło historyczne na temat życia obozowego i brutalnych sposobów postępowania oprawców niemieckich wobec więźniów. Ks. Czesław Dmochowski był kapłanem w randze oficera Wojska Polskiego. Dzięki temu w czasie, kiedy był proboszczem parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Biłgoraju, od komitetu partii w Biłgoraju, po trzy letnich staraniach, otrzymał część placu (wcześniej bezprawnie odebranego parafii przez władzę komunistyczną) oraz zezwolenie na budowę nowej plebani. W dziejach parafii zapisał się chlubnie. Przeprowadził wiele poważnych inwestycji wewnątrz świątyni. To dzięki jego staraniom, w bardzo trudnym okresie panowania systemu komunistycznego w naszym kraju, dokonano gruntownego odnowienia świątyni na zewnątrz. Wewnątrz świątyni zostały wykonane cztery dębowe konfesjonały, dębowa szafa na ornaty, 16 ławek dębowych oraz centralne ogrzewanie. Dzięki jego staraniom dokonano również kapitalnego remontu starej plebanii. Zasłynął jako dobry kaznodzieja i organizator uroczystości religijnych. W roku 1975 ks. Czesław Dmochowski odbył pielgrzymkę do Dachau w gronie księży, byłych więźniów obozów hitlerowskich. W 1976 r. został przeniesiony, jako rezydent do Janowa Lubelskiego. Pod koniec życia zaczął poważnie chorować. Umiera 19 września 1987 r. w Janowie Lubelskim w wieku 79 lat.
Ks. Edmund Markiewicz - (1976 - 1986)
Troskliwy i gorliwy duszpasterz. W trudnym okresie ucisku przez władze komunistyczne zorganizował pierwszą lotniczą pielgrzymkę, kilkudziesięciu parafian do Rzymu. Do jego największych przedsięwzięć gospodarczych należało wybudowanie Domu Katechetycznego, kaplicy na cmentarzu grzebalnym oraz kaplicy w Hedwiżynie. Słynie jako dobry kaznodzieja, całkowicie oddany Matce Bożej i służbie Chrystusowi. Jako wrażliwy kapłan reagował na wszelkie zło, był mocno zaangażowany w działalność charytatywną na rzecz potrzebujących, a po ogłoszeniu stanu wojennego organizował pomoc dla ludzi "Solidarności" i ludzi potrzebujących pomocy, dawał schronienie ukrywającym się przed aresztowaniami. Przekazywał pomoc duchową i materialną do więzień i ośrodków odosobnienia oraz roztaczał wieloraką pomoc nad rodzinami uwięzionych i internowanych a także nad pozostałą ludnością parafii i miasta. Był jednym z głównych organizatorów pomocy materialnej szeroko płynącej z Zachodu po ogłoszeniu stanu wojennego. Nie dawał się ugiąć naciskom władzy komunistycznej, był głosicielem prawdy. Stawał w obronie "Solidarności" i jej ideałów. Był łaskawy i wyrozumiały także dla tych, którzy na Niego donosili uznając, że nadejdzie i dla nich czas opamiętania i nawrócenia. Był inicjatorem i organizatorem nabożeństw w intencji Ojczyzny, uwięzionych, internowanych i za ich rodziny. Nie bał się zanosić modlitw za pomordowanych na Wschodzie i w katowniach UB. Zapisał się jako gorliwy duszpasterz i budowniczy obiektów sakralnych. W 1986 roku został przeniesiony do Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej w Janowie Lubelskim, gdzie jest dziekanem i kustoszem tego sanktuarium do dnia dzisiejszego. 3 X 2002 r. podczas uroczystej sesji Rady Miejskiej w Biłgoraju, kończącej III kadencję samorządu lokalnego, odbyły się uroczystości nadania tytułów Honorowego Obywatela Biłgoraja dla trzech księży kapelanów "Solidarności" z lat 80. Ten zaszczytny tytuł otrzymał ks. Infułat Edmund Markiewicz oraz ks. Kanonik Florian Fornal i ks. Kanonik Zdzisław Kuczko.
Ks. Eugeniusz Sośler - (1986 - 1989)
Urodził się 1 I 1930 r. w Kolonii Stanisławów na Wołyniu, w diecezji Łuckiej. W 1945 r. jego rodzina została wysiedlona i osiedliła się we wsi Kopyłów należącej do parafii Horodło. 22 XII 1956 r. z rąk ks. Biskupa Kałwy otrzymał święcenia kapłańskie. Zaraz po tym został wikarym w parafii Zaklików (do 1972 r.). W latach 1972 - 1981 był dziekanem i proboszczem parafii św. Anny w Lubartowie. W roku 1981 został mianowany Kanonikiem Honorowym Kapituły w Zamościu. W tym samym roku został proboszczem parafii Wojciechów, a później w Zaklikowie. W latach 1986 - 1989 był proboszczem i dziekanem parafii Wniebowzięcia NMP w Błgoraju. Pomimo tego iż zarząd parafii obejmował stosunkowo krótko dokonał po raz pierwszy pozłocenia dwóch bocznych ołtarzy w kościele. Dokończył dość drogą inwestycję krycia dachu miedziana blachą jak też wyremontował stara plebanię. Swoje obowiązki spełniał należycie. Pod koniec lat osiemdziesiątych zaczął poważnie chorować. Z powodu choroby altzheimera został mianowany rezydentem w parafii Dzwola. Od 1992 r. mieszkał w Domu Księży Emerytów w Lublinie. Zmarł 5 III 1999 r. w Lublinie przeżywszy 70 lat, w tym 43 lata w kapłaństwie. Pogrzeb odbył się w Horodle 8 III 1999 r.

Ks. Bogusław Wojtasiuk - (1989 - 10 VII 2005)

Urodził się 7 IV 1936 r. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk Ks. Bp Piotra Kałwy w Lublinie w roku 1960. Najpierw był wikariuszem w Chłaniowie, następnie w Krzeszowie n. Sanem i Bobach w Dekanacie Kraśnik Lubelski. W latach 1967 - 1989 obejmował urząd proboszcza w parafii Potok Górny w Dekanacie Tarnogrodzkim. W 1989 roku zostaje mianowany na proboszcza i dziekana parafii Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju. Swoje obowiązki w parafii spełniał przykładnie i wzorowo. Wyremontował i odnowił kościół, jak też kaplicę w Hedwiżynie i Ignatówce. Całkowicie oddany Bogu i zawsze wyrozumiały kapłan zyskał sobie młodzież i uznanie wszystkich parafian. Przez swoją właściwą postawę, homilie i przykładne życie ożywił wśród wiernych ducha patriotyzmu i ofiary. Do większych przedsięwzięć remontowo-budowlanych jakich dokonał podczas obejmowania stanowiska proboszcza można zaliczyć m.in.: remont salek katechetycznych i nowej plebanii (1999 r.), malowanie kościoła zewnątrz jak również wewnątrz (3 VI 2002 r.), ułożenie cokołu marmurowego wokół kościoła (2003 r.). Dzięki usilnym staraniom ks. Bogusława Wojtasiuka, w dniu 16 II 1997 r. parafia wydała pierwszy numer dwutygodnika pt. "Maryja Wniebowzięta". Redaktorem naczelnym został ksiądz proboszcz. Jeszcze w tym samym roku - 2 VI 1997 r. tytuł tej gazetki został wpisany przez Sąd Wojewódzki w Zamościu do rejestru dzienników i czasopism. W dniu 1 II 2002 r. Biblioteka Narodowa w Warszawie (Narodowy Ośrodek ISSN) zarejestrowała w międzynarodowym systemie informacji o wydawnictwach ciągłych gazetkę nadając jej symbol ISSN 1643-4927. Kolejnym bardzo istotnym osiągnięciem ks. Bogusława Wojtasiuka było przyczynienie się do prowadzenia transmisji Mszy św. w niedzielę o godz. 9.30 oraz ważniejszych wydarzeń religijnych przez Biłgorajską Telewizję Kablową. Sama zaś idea transmisji niedzielnych Mszy św. wyszła pierwotnie od radnych Miasta Biłgoraja. Pierwsza transmisja na żywo miała miejsce już 19 III 2000 r. Po ukończeniu 70 roku życia ks. Kan. Bogusław Wojtasiuk został zwolniony ze stanowiska proboszcza parafii Wniebowzięcia NMP oraz dziekana dekanatu Biłgoraj Północ i przeniesiony przez Księdza Biskupa w stan emerytalny. Od tego czasu zamieszkuje na plebani w miejscowej parafii jako rezydent i wspiera miejscowych duszpasterzy w ich pracy.

KS. DR JÓZEF FLIS
proboszcz parafii od 10 VII 2005 r. do 20 VIII 2014 r.

Ks. prałat Józef Flis Ks. Józef Flis podjął się bardzo trudnej misji budowy kościoła p.w. Jana Pawła II, który powstał wraz z katolickim przedszkolem na ul. Cegielnianej w Biłgoraju. Urodził się 25 II 1960 roku w Biłgoraju. Mieszkał i wychowywał się w miejscowości Ujście. Tam też uczęszczał do szkoły podstawowej. Należał do parafii Momoty, gdzie proboszczem przez wiele lat był ks. Kanonik Kazimierz Pięciurek (kapłan pochodzący z Biłgoraja, który przez okres 20 lat własnoręcznie rzeźbił wnętrze kościoła w Momotach Górnych). W 1975 roku rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Janowie Lubelskim. Maturę zdał w 1979 roku. Po ukończeniu szkoły średniej wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie. 15 XII 1984 roku z rąk ks. bp. Bolesława Pylaka przyjął święcenia kapłańskie. Swą pierwszą pracę duszpasterską jako wikary podjął w miejscowości Zakrzówek obok Kraśnika. Po 8 miesiącach został skierowany do parafii w Gródku za Tomaszowem Lubelskim, gdzie przebywał 3 lata. Następnym miejscem pracy duszpasterskiej była parafia Św. Rodziny w Lublinie, gdzie przebywał przez okres 4 lat. W 1992 r. kiedy z woli papieża Jana Pawła II powstała nowa diecezja zamojsko - lubaczowska ks. Józef złożył deklaracje aby pracować w nowej diecezji. Zostaje do niej przyjęty w celu tworzenia ośrodka duszpasterskiego w Łaszczówce. Był tam pierwszym proboszczem parafii p.w. Trójcy Świętej. Wraz z wiernymi tworzył parafię od początku, powstały tam 2 nowe kościoły filialne i dom parafialny. Kolejnym bardzo ważnym etapem w życiu ks. Józefa były 4 letnie studia na Uniwersytecie Antonianum w Rzymie na wydziale teologii duchowości. W 2000 roku obronił doktorat. Następnie przez rok przebywał w Niemczech, we Freiburgu Niemieckim. Mieszkał tam w Konwikcie Św. Karola Boromeusza. Podczas tego pobytu pogłębia znajomość języka niemieckiego oraz poszerza znajomość literatury z dziedziny duchowości (szczególnie interesuje księdza duchowość św. Tereski od Dzieciątka Jezus, św. Jana od Krzyża oraz Ojca Świętego Jana Pawła II). Po powrocie do Polski ks. dr Flis zamieszkał w Zamościu jako rezydent przy parafii Świętego Krzyża. W 2001 r. ks. dr Józef Flis objął urząd administratora w Kurii Diecezjalnej w Zamościu. Rok później został dyrektorem Katolickiego Radia Zamość oraz Redaktorem Naczelnym specjalnej wkładki Tygodnika Niedzieli - Zamojsko - Lubaczowskiej. Również w tym czasie otrzymał stanowisko Wizytatora Diecezjalnego. Przed powołaniem księdza dr Flisa na administratora parafii WNMP w Biłgoraju (10 lipca 2005 r.) był proboszczem i dziekanem dekanatu Szczebrzeszyńskiego. Ks. dr Flis jest również wykładowcą w Wyższej Szkole Zarządzania i Administracji w Zamościu. Wykłada tam etykę biznesu, etykę zawodową, a także socjologię. 28 IX 2005 r. Sekretariat Stanu. Najwyższy Kapłan Benedykt XVI wybrał do grona swoich kapelanów ks. Józefa Flisa, co upoważnia go do używania tytułu Prałata. 21 IV 2006 r. stosownie do nowych potrzeb pastoralnych Diecezji Ksiądz Biskup Jan Śrutwa mianował ks. Prałata Józefa Flisa na proboszcza parafii Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju oraz na dziekana dekanatu Biłgoraj Północ.
Po 9 latach pracy w parafii Wniebowzięcia NMP - dekretem księdza biskupa Mariana Rojka - z dniem 20 VIII 2014 r. ks. prałat Józef Flis objął probostwo w nowo powstałej parafii pw. św. Jana Pawła II w Biłgoraju.

KS. JERZY KOŁTUN
proboszcz parafii od 20 sierpnia 2014 r.

ks. Jerzy Kołtun Urodził się 24 kwietnia 1961 r. w Kraśniku. W latach 1968 – 1976 uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Sulowie. W 1976 roku rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym nr 1 w Kraśniku, które ukończył w 1980 roku otrzymując świadectwo dojrzałości. Po ukończeniu szkoły średniej, w latach 1980 – 1982, kontynuował naukę w szkole policealnej w Lublinie. W 1982 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie. Święcenia kapłańskie otrzymał 12 grudnia 1987 roku w Archikatedrze Lubelskiej z rąk abpa Bolesława Pylaka. Swoją pracę duszpasterską jako wikariusz rozpoczął 20 grudnia 1987 r. w parafii św. Michała Archanioła w Zamościu. Po czterech latach, w grudniu 1991 roku, został skierowany do pracy w parafii św. Marii Magdaleny w Biłgoraju, gdzie pracował jako wikariusz do czerwca 1994 roku. Od czerwca 1994 roku do maja 1997 roku był wikariuszem parafii Świętego Krzyża w Zamościu. 9 maja 1997 roku został mianowany proboszczem parafii św. Andrzeja Boboli w Bystrem koło Krzeszowa nad Sanem. Wraz z wiernymi rozpoczął tworzenie nowej parafii, która została erygowana dekretem biskupa zamojsko – lubaczowskiego Jana Śrutwy. 25 maja 1997 roku odbył się po raz pierwszy odpust parafialny ku czci św. Andrzeja Boboli. Uroczystość ta została połączona z liturgicznym objęciem parafii przez ks. Jerzego Kołtuna. Funkcję proboszcza w Bystrem pełnił do 1999 roku. W tym też roku rozpoczął swoją posługę duszpasterską jako proboszcz w parafii pw. Trójcy Przenajświętszej w Łaszczówce koło Tomaszowa Lubelskiego. Po 8 latach pracy, w 2007 r. ksiądz biskup Wacław Depo, będący wówczas biskupem diecezji zamojsko – lubaczowskiej, powierzył mu zadanie tworzenia nowej parafii w Szczebrzeszynie – pw. Św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Proboszczem w szczebrzeszyńskiej parafii był do roku 2014, kiedy to decyzją ks. biskupa Mariana Rojka został mianowany proboszczem parafii pw. Trójcy Świętej i Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju oraz Dziekanem Dekanatu Biłgoraj Północ.