Serwis informacyjny

Stanowisko uczestników Konferencji „Puszcza Solska i Franciszkanie w okresie Powstania Styczniowego” w obronie krzyża - 23 stycznia 2012 roku

Stanowisko uczestników Konferencji „Puszcza Solska
i Franciszkanie w okresie Powstania Styczniowego”
w obronie krzyża z dnia
- 23 stycznia 2012 roku

Od początku naszej państwowości, datowanej na 966 rok, dzieje Polski nierozerwalnie są związane z Chrystusowym Krzyżem. Jest on nieodłącznym elementem polskiej historii, kultury i tradycji.

Krzyż towarzyszył Polakom na przestrzeni wieków zarówno
w narodowych zwycięstwach jak i klęskach. Z krzyżem na piersi i na chorągwiach zwyciężała polska armia pod Grunwaldem w 1410 roku i pod Wiedniem w 1683 roku, gdzie król Jan III Sobieski uratował Europę przed nawałnicą turecką. Ze znakiem krzyża szli do boju powstańcy listopadowi
i styczniowi. Bohaterscy powstańcy Józef Kalinowski – ojciec Rafał oraz Adam Chmielowski – brat Albert zostali ogłoszeni świętymi, zaś ostatni dyktator powstania Styczniowego Romuald Traugutt, tuż przed wykonaniem na nim kary śmierci w warszawskiej cytadeli ucałował krzyż. Powstańcze krzyże i pomniki upamiętniają przelaną przez powstańców krew w bitwach na wzgórzu Polak, pod Ciosmami, czy też w wąwozie Siekane pod Tarnogrodem. Wokół Chrystusowego Krzyża zjednoczył się naród polski w zwycięskiej wojnie
z bolszewicką Rosją w 1920 roku. Po 123 latach niewoli w okresie
II Rzeczypospolitej krzyż ponownie powrócił do życia publicznego
i społecznego.

Krzyż był znakiem nadziei dla Polaków podczas hitlerowskiej okupacji. Wojenne, powstańcze i partyzanckie cmentarze są usłane krzyżami, które najdobitniej wyrażają sens ofiary. Świadczą o duchowym, chrześcijańskim wymiarze zmagań Polaków o wolność ojczyzny. Wśród nich jest cmentarz
w Osuchach, miejscu jednej z największych bitew partyzanckich w dziejach Europy. Polacy w trudnych momentach dziejowych znajdowali siłę do przetrwania w Chrystusowym Krzyżu.

Krzyż stał się przedmiotem walki w mrocznych latach okresu komunistycznego, pomiędzy wierzącym społeczeństwem a ateistyczną władzą komunistyczną. Strajkujący w 1980 roku stoczniowcy Stoczni Gdańskiej w Sali BHP zawiesili krzyż. Wielki ruch NSZZ „Solidarność” zaczął przywracać krzyż w przestrzeni publicznej. Monumentalnymi krzyżami upamiętniono ofiary czerwca 1956 roku w Poznaniu i grudnia 1970 roku w Gdańsku. W okresie stanu wojennego walczono z krzyżem w polskich szkołach, w obronie którego stanęli uczniowie, nauczyciele i księża w Miętnem koło Garwolina,
we Włoszczowej, ale także i w Biłgoraju.

Krzyże są stałym elementem wpisanym w polski krajobraz. Ustawione przy rozstajach dróg, na rogatkach wsi i miast, są drogowskazem dla przechodniów. Drewniane krzyże biłgorajskie przykuwają uwagę unikalnym zdobnictwem. Są arcydziełem sztuki ludowej znakomicie harmonizującym
z otaczającą przyrodą. Świadczą o charakterze polskiej wsi.

Chrystusowy Krzyż jest symbolem zbawienia człowieka i nieskończonej miłości, która nakazywała wielu męczennikom i bohaterom oddawać swoje życie za przyjaciół swoich. Smutnym jest fakt, ze w naszej Ojczyźnie znajdują się środowiska, które chcą wyrzucić Chrystusowy Krzyż z Sali sejmowej oraz innych miejsc w przestrzeni społecznej. Krzyż to znak jednoczący Polaków,
symbol naszej tożsamości i przynależności do kręgu kultury europejskiej
i świata chrześcijańskiego. Usuwanie krzyży z miejsc publicznych kojarzy się jednoznacznie z najgorszymi dla narodu polskiego kartami historii.

Uczestnicy konferencji o powstaniu styczniowym, przybliżającej patriotyczną postawę Ojców Franciszkanów z klasztoru w Puszczy Solskiej zorganizowanej w dniu 23 stycznia 2012 roku, w 149 rocznicę wybuchu powstania wyrażają swój zdecydowany sprzeciw przeciwko haniebnym próbom usuwania krzyża
i walki z innymi symbolami naszej wiary. Walka z krzyżem jest drogą prowadzącą do zagłady człowieka.

Krzyż to symbol pokory, tolerancji i szacunku dla drugiego człowieka, dlatego jako synowie i córki Ziemi Biłgorajskiej stajemy w jego obronie.

Nasz wieszcz narodowy Adam Mickiewicz pisał „Tylko pod krzyżem, tylko pod tym znakiem Polska jest Polską a Polak Polakiem”.

Ojciec Święty Jan Paweł II podczas papieskiej wizyty do Ojczyzny w 1997 roku w Zakopanem zostawił nam przesłanie:

„Ojcowie nasi na szczycie Giewontu ustawili krzyż.

Ten krzyż stoi i trwa. Jest niemym ale wymownym świadkiem naszych czasów.

Rzec można, że ten jubileuszowy krzyż patrzy w stronę Zakopanego i Krakowa
i dalej w kierunku Warszawy i Gdańska. Ogarnia całą naszą ziemię od Tatr po Bałtyk. Nie wstydźcie się tego krzyża. Starajcie się na co dzień podejmować krzyż i odpowiadać na miłość Chrystusa. Brońcie krzyża, nie pozwólcie aby Imię Boże było obrażane w waszych sercach, w życiu rodzinnym, czy społecznym… Dziękujemy Bożej Opatrzności że to, że krzyż powrócił do szkół, urzędów publicznych szpitali. Niech on tam pozostanie! Niech przypomina o naszej chrześcijańskiej godności i narodowej tożsamości, o tym kim jesteśmy i dokąd zmierzamy, i gdzie są nasze korzenie. Niech przypomina nam o miłości Boga do człowieka, która w krzyżu znalazła swój najgłębszy wymiar.”

Obecność krzyża w przestrzeni publicznej Polski daje nam poczucie godności
i bezpieczeństwa. Tylko Chrystusowy Krzyż jest znakiem nadziei i miłości,
wypróbowaną drogą do zwycięstwa.

Biłgoraj 23.01.2012 r.

W imieniu organizatorów:

Polskie Towarzystwo Turystyczno – Krajoznawcze o/Biłgoraj – prezes Marian Kurzyna

Akademia Myśli Chrześcijańskiej – Stanisław Schodziński

Katolickie Liceum Ogólnokształcące im. Bł. Jan Pawła II w Biłgoraju – dyr. Jan Lisiecki

Koło Przyjaciół Radia Maryja przy parafii Św. Marii Magdaleny w Biłgoraju – Elżbieta Schodzińska

Społeczny Komitet Upamiętnienia Miejsc Pamięci Narodowej przy Parafii Św. Marii Magdaleny w Biłgoraju – przewod. Henryk Grabias

oraz 150 osób uczestniczących w konferencji

2012-01-26 12:23